Hertenbronst excursie in de Amsterdamse Waterleidingduinen - Deel II
Vandaag was de tweede en voor dit jaar laatste hertenbronstexcursie naar de Amsterdamse Waterleidingduinen. En het was er alweer eentje voor in de boeken.
Bij de ingang al zagen we al de nodige herten en wat jonge bokken, iets verderop hoorden we wat burlen achter de heuveltjes, maar we zagen nog niets. Weer een stukje verder hoorden we geweien, maar opnieuw zagen we niets.
Na dat moment moesten we een flink stuk lopen wilden we het lek bereiken, maar toen we het eenmaal gevonden hadden, toen was het hek van de dam.
Eerst een grote bok, toen nog eentje, toen burlen in de verte, toen dichterbij, de spanning stijgt. Welke kant gaan we op, wat is wijsheid. Keuzes maken in het belang van de groep is mijn taak en gelukkig pakte het weer goed uit.
Op een bepaald moment zijn we tussen de bomen gaan zitten met zicht op een stuk of vier bokken waarvan er twee behoorlijk opgefokt waren. De een stond rechts in het bosje recht voor ons, de andere links in het bosje met daartussen in een prachtige open plek. Het was een spannend moment. We hebben daar denk ik wel een minuut of twintig gezeten met zijn allen. Het geluid van het burlen in ons opnemend en ondertussen goed observerend wat er gebeurd met voldoende afstand en met zo min mogelijk verstoring voor de bokken. Even leken ze elkaar op te zoeken, maar tot een clash kwam het niet, jammer.
Daarop besloten we naar de rand van het bos te lopen met zicht op het open veld waar ook activiteit te horen was. We liepen net het bos uit en op dat moment kwamen er twee bokken recht op ons afgelopen. Wiebelende p*meltjes en geheven koppen gaven aan dat ze er klaar voor waren. Ze leken ons totaal niet te zien want ze liepen op een afstand van nog geen 5 meter langs. Maar ook nu, gebeurde er niets, althans niet binnen ons gezichtsveld.
We besloten even pauze te nemen, een groepsfoto te maken en dan terug te gaan. Ik zat de ochtend even door te nemen en iedereen was blij met wat we al gezien hadden. Waarop ik zei, dat het toch wel erg leuk zou zijn als we toch nog clashende geweien zouden zien. Maar ja, je hebt het niet voor het uitkiezen. Terwijl we een boterham eten zie ik een bok in een vlot tempo op een andere bok aflopen en ik waarschuw de groep (zo goed als ik kon, want mijn stem deed het niet, maar vooruit). Na de eerste kennismaking tussen deze twee leek het met een sisser af te lopen. De twee bokken liepen vrolijk met zijn tweetjes zij aan zij weg. Ik wilde zeggen, nou jongens, dit was niet de bedoeling... totdat het sfeertje als een blad aan de boom omdraaide.
Achteraf was de initiatief nemende bok de weglopende bok enorm aan het uitdagen door met opgeheven kop vlak langs hem te blijven lopen. En los ging het!
Een enorm kabaal van kletterende geweien, opspattende aarde en gras met af en toe een pauze met dreigende blikken naar elkaar toe. Het eerste deel stonden de bokken voor mij half achter een boom, maar de zon kwam door, de bokken schoven iets op en ineens stonden ze prachtig in het zicht en in het licht hun testosteron te testen! Geweldig om dit te mogen zien en te mogen delen met de vijf deelnemers aan de excursie. De groepjes die meegaan naar de AWD zijn altijd klein, zodat er zo min mogelijk verstoring is voor de dieren en iedereen krijgt vooraf duidelijke instructies over hoe je je moet gedragen in dit mooie gebied wat nu eenmaal het huis is van deze prachtige damherten!
Ik heb deze keer ook kleine stukjes gefilmd. Iets waar ik heel slecht in ben, zeker met een 600 mm telelens op een monopod. Maar vooruit, het is wel leuk om even te kunnen laten zien hoe de foto's tot stand gekomen zijn en het burlen ook daadwerkelijk te kunnen horen.
Wil je volgend jaar ook een keertje mee op excursie in dit mooie gebied? Schrijf je dan in via mijn website:
https://www.in2pictures.nl/c-4697786/excursie-natuurfotografie-in-de-amsterdamse-waterleiding-duinen/
Bij de ingang al zagen we al de nodige herten en wat jonge bokken, iets verderop hoorden we wat burlen achter de heuveltjes, maar we zagen nog niets. Weer een stukje verder hoorden we geweien, maar opnieuw zagen we niets.
Na dat moment moesten we een flink stuk lopen wilden we het lek bereiken, maar toen we het eenmaal gevonden hadden, toen was het hek van de dam.
Eerst een grote bok, toen nog eentje, toen burlen in de verte, toen dichterbij, de spanning stijgt. Welke kant gaan we op, wat is wijsheid. Keuzes maken in het belang van de groep is mijn taak en gelukkig pakte het weer goed uit.
Op een bepaald moment zijn we tussen de bomen gaan zitten met zicht op een stuk of vier bokken waarvan er twee behoorlijk opgefokt waren. De een stond rechts in het bosje recht voor ons, de andere links in het bosje met daartussen in een prachtige open plek. Het was een spannend moment. We hebben daar denk ik wel een minuut of twintig gezeten met zijn allen. Het geluid van het burlen in ons opnemend en ondertussen goed observerend wat er gebeurd met voldoende afstand en met zo min mogelijk verstoring voor de bokken. Even leken ze elkaar op te zoeken, maar tot een clash kwam het niet, jammer.
Daarop besloten we naar de rand van het bos te lopen met zicht op het open veld waar ook activiteit te horen was. We liepen net het bos uit en op dat moment kwamen er twee bokken recht op ons afgelopen. Wiebelende p*meltjes en geheven koppen gaven aan dat ze er klaar voor waren. Ze leken ons totaal niet te zien want ze liepen op een afstand van nog geen 5 meter langs. Maar ook nu, gebeurde er niets, althans niet binnen ons gezichtsveld.
We besloten even pauze te nemen, een groepsfoto te maken en dan terug te gaan. Ik zat de ochtend even door te nemen en iedereen was blij met wat we al gezien hadden. Waarop ik zei, dat het toch wel erg leuk zou zijn als we toch nog clashende geweien zouden zien. Maar ja, je hebt het niet voor het uitkiezen. Terwijl we een boterham eten zie ik een bok in een vlot tempo op een andere bok aflopen en ik waarschuw de groep (zo goed als ik kon, want mijn stem deed het niet, maar vooruit). Na de eerste kennismaking tussen deze twee leek het met een sisser af te lopen. De twee bokken liepen vrolijk met zijn tweetjes zij aan zij weg. Ik wilde zeggen, nou jongens, dit was niet de bedoeling... totdat het sfeertje als een blad aan de boom omdraaide.
Achteraf was de initiatief nemende bok de weglopende bok enorm aan het uitdagen door met opgeheven kop vlak langs hem te blijven lopen. En los ging het!
Een enorm kabaal van kletterende geweien, opspattende aarde en gras met af en toe een pauze met dreigende blikken naar elkaar toe. Het eerste deel stonden de bokken voor mij half achter een boom, maar de zon kwam door, de bokken schoven iets op en ineens stonden ze prachtig in het zicht en in het licht hun testosteron te testen! Geweldig om dit te mogen zien en te mogen delen met de vijf deelnemers aan de excursie. De groepjes die meegaan naar de AWD zijn altijd klein, zodat er zo min mogelijk verstoring is voor de dieren en iedereen krijgt vooraf duidelijke instructies over hoe je je moet gedragen in dit mooie gebied wat nu eenmaal het huis is van deze prachtige damherten!
Ik heb deze keer ook kleine stukjes gefilmd. Iets waar ik heel slecht in ben, zeker met een 600 mm telelens op een monopod. Maar vooruit, het is wel leuk om even te kunnen laten zien hoe de foto's tot stand gekomen zijn en het burlen ook daadwerkelijk te kunnen horen.
Wil je volgend jaar ook een keertje mee op excursie in dit mooie gebied? Schrijf je dan in via mijn website:
https://www.in2pictures.nl/c-4697786/excursie-natuurfotografie-in-de-amsterdamse-waterleiding-duinen/
Mooi momentje in de Oranjekom
Even de gehuurde sigma 100-600 mm Sports lens testen... qua beeld en snelheid fantastisch, maar erg zwaar om een paar uur mee rond te lopen
Smile... sta ik zo goed voor de foto?
Kuilen graven is een dagelijkse bezigheid in deze periode
Hey, waarom kijk jij naar mij
Vind je mij niet stoer?
Een damhert die burlt ziet er op de foto toch altijd minder stoer uit dan in het echt
Een van mijn favorieten, alsof hij naar mij lacht
Dit is een van de bokken die over de heuvel onze kant op liep. Die blik zegt genoeg.
Zo mijn kuil is af, nu wachten of de hindes bij mij komen liggen. Daar zal deze jongen nog iets meer zijn best voor moeten doen vrees ik.
En het is aan!!
Wat een machtig moment
Deze stoere mannen pose vind ik altijd zo geweldig mooi om te zien. Vanuit deze hoek had ik het nog niet gefotografeerd.
Ons clubje van vandaag, super gezellig was het!
v.l.n.r. Karin, Wendy, ik, Dora, Mike, Kitty
Na alle heftigheid keert de rust terug in het bos en passeerden we een aantal bokken op korte afstand. Soms zagen we in eerste instantie geeneens dat ze er waren. Even bijkomen denk ik voordat vanavond de strijd weer verder gaat.
Reacties
Een reactie posten