Plätzwiese / Prato Piazza
Inmiddels ben ik alweer sinds gisterochtend vroeg thuis, maar mijn hoofd zit nog in Italië. Ik had nog wat foto's belooft van onze wandeling over Prato Piazza ofwel die Plätzwiese.
Het zou een wandeling van ongeveer een uur en 40 minuten (berg op dan he...). Maar je stopt af en toe wel even om foto's te maken natuurlijk en dan doe je er alweer wat langer over. Zeker wanneer het landschap continue zo ongelofelijk mooi is dat je elke seconde wel een nieuwe foto zou kunnen maken.
Alles in het landschap is mooi, de mensen die in het landschap lopen passen erbij, ik zou van iedereen die ik zie wel een foto willen maken want ik werd zo blij van het mooie weer, de stapelwolkjes en de adembenemende omgeving. Je voelt je ook heel klein als je tussen de bergen loopt.
Ik heb mij afgevraagd wat nou de afstanden zouden zijn tussen mij en die bergen en de bergen achter de bergen en die daar weer achter. Het is niet te bevatten. Dat afstand enorm vertekent dat bleek wel tijdens de wandeling. Patrick dacht na deze bocht dan zullen we er wel zijn, maar toen na de zoveelste stijle heuvel er weer een heuvel volgde en het einde nog niet in zicht was haakte hij af. Zijn knie begon nogal op te spelen en koos voor de route terug. Gaby ging met hem mee, maar ik wilde het toch zien. Ik bedoel ik was al zo ver en zo ver kon het toch niet meer zijn? Ik liep een bocht door en zag in de verte het grote kruis op de berg. Het leek een piepklein kruis op deze afstand en dus wist ik... ik ben er nog niet. De wegwijzer gaf aan nog 20 minuten terwijl je hoofd denkt ach... tien minuutjes dan ben ik er wel. Nou echt niet he. Bovendien ging dat laatste stuk vol berg op en het pad bestond uit losse stenen waardoor je ook nog eens makkelijk kon uitglijden.
Het zou een wandeling van ongeveer een uur en 40 minuten (berg op dan he...). Maar je stopt af en toe wel even om foto's te maken natuurlijk en dan doe je er alweer wat langer over. Zeker wanneer het landschap continue zo ongelofelijk mooi is dat je elke seconde wel een nieuwe foto zou kunnen maken.
Alles in het landschap is mooi, de mensen die in het landschap lopen passen erbij, ik zou van iedereen die ik zie wel een foto willen maken want ik werd zo blij van het mooie weer, de stapelwolkjes en de adembenemende omgeving. Je voelt je ook heel klein als je tussen de bergen loopt.
Ik heb mij afgevraagd wat nou de afstanden zouden zijn tussen mij en die bergen en de bergen achter de bergen en die daar weer achter. Het is niet te bevatten. Dat afstand enorm vertekent dat bleek wel tijdens de wandeling. Patrick dacht na deze bocht dan zullen we er wel zijn, maar toen na de zoveelste stijle heuvel er weer een heuvel volgde en het einde nog niet in zicht was haakte hij af. Zijn knie begon nogal op te spelen en koos voor de route terug. Gaby ging met hem mee, maar ik wilde het toch zien. Ik bedoel ik was al zo ver en zo ver kon het toch niet meer zijn? Ik liep een bocht door en zag in de verte het grote kruis op de berg. Het leek een piepklein kruis op deze afstand en dus wist ik... ik ben er nog niet. De wegwijzer gaf aan nog 20 minuten terwijl je hoofd denkt ach... tien minuutjes dan ben ik er wel. Nou echt niet he. Bovendien ging dat laatste stuk vol berg op en het pad bestond uit losse stenen waardoor je ook nog eens makkelijk kon uitglijden.
Ik ben een aantal keer gestopt om op adem te komen maar ik heb het gehaald. Ik kwam met een enorm rode kop boven en een hartslag van weet ik het hoeveel... maar ik was er. Ik ben eerst even gaan zitten om de hoofdpijn te laten zakken. Na een minuutje keek ik eens goed om mij heen en ik heb met stomme verbazing zitten kijken. Want naast mij zat een gezin met 4(!) kleine kinderen waarvan de jongste misschien drie was. Aan de andere kant lag een kwieke oudere dame van zeker 70+ in bikini te zonnen, aan haar zijde haar gebruinde echtgenoot (goed in shape) die wat foto's aan het maken was. En ik dacht hè.... dit was toch echt een zware klim en er is echt geen andere manier om hier te komen dan door gewoon te lopen. Maar die Italianen zijn zo enorm in shape en gewend aan het lopen in de bergen dat ze dat kennelijk moeiteloos doen. De tas ging open, picknickkleed eruit, allerlei lekkers (wat dus ook meegesjouwd is) op het kleed en genieten. De kleintjes lopen en rennen over de berg alsof het de normaalste zaak ter wereld is en ik denk... oei... die afgrond. Maar het gaat allemaal goed. Mijn hemel wat zijn Nederlanders dan betuttelend. Ik zie kinderen al jengelen als ze van huis naar de supermarkt moeten lopen en hier lopen ze gewoon kilometers de berg op en er klaagt helemaal niemand. En dan die ouderen op de berg, echt hoor, respect!! Ik hoop dat ik het op die leeftijd nog kan, maar gezien de moeite die ik nu al had betwijfel ik het.
Maar dat neemt niet weg dat ik super trots ben op mijzelf aangezien ik een paar jaar geleden al blij was als ik 5 minuten op de loopband in het ziekenhuis volhield.... wat een contrast. Als je mij toen had verteld dat ik nu daar zou staan dan had ik het nooit geloofd. Maar ik ben er geweest, heb een mooie witte steen ter herinnering meegenomen en het de foto's als bewijs voor mijzelf dat ik het toch maar even geflikt heb. En ja, ik weet ook wel dat er mensen zijn die makkelijk een dubbele hoogte en afstand lopen, maar ik ben blij met wat Ik heb gedaan! Op de terugweg heb ik dan ook even een momentje genomen om mezelf op de berg op de foto te zetten. Een foto waar ik blij mee ben, het geeft mij het gevoel dat ik alles kan! Tikkie overdreven he... maar ach... laat mij maar lekker hoor!
De afstand was ruim 10 kilometer en het hoogteverschil 314 meter. Ik ben er blij mee, haha! Maar toch moet ik steeds denken aan die 70 plussers en die kleine kindjes. Ik vind het bewonderenswaardig.
Ennnnn.... gelukkig hebben we de foto's nog.
Maar dat neemt niet weg dat ik super trots ben op mijzelf aangezien ik een paar jaar geleden al blij was als ik 5 minuten op de loopband in het ziekenhuis volhield.... wat een contrast. Als je mij toen had verteld dat ik nu daar zou staan dan had ik het nooit geloofd. Maar ik ben er geweest, heb een mooie witte steen ter herinnering meegenomen en het de foto's als bewijs voor mijzelf dat ik het toch maar even geflikt heb. En ja, ik weet ook wel dat er mensen zijn die makkelijk een dubbele hoogte en afstand lopen, maar ik ben blij met wat Ik heb gedaan! Op de terugweg heb ik dan ook even een momentje genomen om mezelf op de berg op de foto te zetten. Een foto waar ik blij mee ben, het geeft mij het gevoel dat ik alles kan! Tikkie overdreven he... maar ach... laat mij maar lekker hoor!
De afstand was ruim 10 kilometer en het hoogteverschil 314 meter. Ik ben er blij mee, haha! Maar toch moet ik steeds denken aan die 70 plussers en die kleine kindjes. Ik vind het bewonderenswaardig.
Ennnnn.... gelukkig hebben we de foto's nog.
#allelofvooralmhof
Reacties
Een reactie posten