Ik ging libellen fotograferen... maar het werden vosjes!
Vandaag is de laatste volle dag in Toscane, daarna gaan we nog een paar dagen de Dolomieten in. Dus vanochtend ben ik er toch nog maar een keertje vroeg uitgegaan, want misschien krijg ik het ree-kalf er nog iets beter op en als ik die niet zie dan rijdt ik terug naar het poeltje naast de vossenburcht. Want de libellen had ik wel gezien maar ik had nog geen poging ondernomen ze te fotograferen. Dus dat was mijn missie.
Gisteravond hebben Gaby en ik nog anderhalf uur staan posten bij de vossenburcht en toen we aankwamen zat er een kleintje naast de hooibaal en rende meteen weg. Maar na anderhalf uur geen beweging gezien. Toen we 's avonds laat terug naar huis reden zagen we twee kleintjes spelen op de weg in het pikkedonker. Te schattig gewoon. Je zou dus denken dat ze na zo'n lange nacht moe zijn en liggen te slapen. Ik verwachte ze in ieder geval vanochtend niet te zien. Ik hoorde wel iets ritselen in de bosjes maar ik was niet alert en dacht dat het een vogel was. Dus door met de libellen die zich in eerste instantie ook niet lieten zien.
Maar toen ik eigenlijk al terug liep naar de auto zag ik ineens een libelle met prachtige doorzichtige vleugels en mooie kleuren. En ik kreeg de kans deze uitgebreid te fotograferen. Totdat ik weer geritsel hoorde. Ik keek op en toen zag ik dus een piepklein baby vosje uit de ondiepe waterput springen. Die had waarschijnlijk lekker hagedisjes zitten vangen daar. Maar ja, mijn macrolens zat op de camera en die is zoooo traag en het vosje was zoooo snel dus dat werd niks.
Maar het vosje was linksaf geslagen en ik wist dat de burcht rechts van mij lag. Dus ik wist ook dat hij op zeker terug zou komen om naar de burcht terug te gaan. Wachten dus... alweer, maar dat is niet erg, de dag duurt nog lang genoeg en in het huisje liggen de andere twee toch nog op een oor.
Na een kwartier/half uurtje begon het geritsel opnieuw en ik wist dat ik de kans moest pakken. Nu zat ik wel klaar. Maar op een afstand van een meter of 3-4 was het geluid van de sluiter van mijn camera toch al te afschrikwekkend voor het vosje... domme ik. Ik had een paar stappen naar achteren moeten doen, maar dan had ik weer geen zicht op zijn verstop plek en mij verplaatsen had geen zin dat zou hij zeker horen. Dus hup... klik klik klik... je ziet het vosje aankomen en meteen weer terug schieten. Maar ik hoorde geritsel op nog een andere plek, dichterbij nog. Verplaatsen kon echt niet meer want dan zouden ze sowieso schrikken.
Opnieuw wachten en proberen zo stil mogelijk te zijn om de vosjes niet te laten schrikken. Vosje nummer een schoot langs mij heen en rende naar de burcht. Maar vosje twee hoorde ik nog, die ging de andere kant op richting het bloemenveldje. Hoe mooi zou dat zijn een klein vosje tussen de bloemetjes in het ochtendlicht. Maar nee, dit kleintje had een ander plan en liep recht op mij af, de kortste weg naar de burcht. Hij had mij helemaal niet gezien. Nu moest ik dus in een split second kiezen. Een foto of een filmpje met mijn telefoon. Maar mijn telefoon zat in mijn broekzak dus dan moest ik bewegen. Dus ik koos voor de camera, maar hij was zo dichtbij dat scherpstellen bijna niet meer ging met mijn telelens. Dit is het moment waarop ik had moeten kiezen om gewoon niks te doen en te genieten van wat ik zag, maar dat deed ik niet. Ik schoot toch die foto. En floep vosje weg... Spijt van deze domme keuze, maar ik had dus maar een seconde om na te denken en dat zorgde voor deze onhandige keuze. Als de klik op 4 meter al te hard was dan was dat het zeker op 1 meter. Les voor de volgende keer of geluidloos een filmpje maken of gewoon niks doen.
De foto's zijn dus verre van perfecte plaatjes maar voor mij wel een geweldige ervaring erbij. Onbedoeld was ik voor de vosjes eigenlijk te dichtbij. Als er ooit een herkansing komt dan pak ik het anders aan.
Ik ben nog een half uurtje bij het poeltje gaan zitten om daar nog even door te fotograferen wetende dat de vosjes zich nu echt niet mee gingen laten zien. Maar wat een verrassing zeg op deze laatste ochtend in Toscane.
Gisteravond hebben Gaby en ik nog anderhalf uur staan posten bij de vossenburcht en toen we aankwamen zat er een kleintje naast de hooibaal en rende meteen weg. Maar na anderhalf uur geen beweging gezien. Toen we 's avonds laat terug naar huis reden zagen we twee kleintjes spelen op de weg in het pikkedonker. Te schattig gewoon. Je zou dus denken dat ze na zo'n lange nacht moe zijn en liggen te slapen. Ik verwachte ze in ieder geval vanochtend niet te zien. Ik hoorde wel iets ritselen in de bosjes maar ik was niet alert en dacht dat het een vogel was. Dus door met de libellen die zich in eerste instantie ook niet lieten zien.
Maar toen ik eigenlijk al terug liep naar de auto zag ik ineens een libelle met prachtige doorzichtige vleugels en mooie kleuren. En ik kreeg de kans deze uitgebreid te fotograferen. Totdat ik weer geritsel hoorde. Ik keek op en toen zag ik dus een piepklein baby vosje uit de ondiepe waterput springen. Die had waarschijnlijk lekker hagedisjes zitten vangen daar. Maar ja, mijn macrolens zat op de camera en die is zoooo traag en het vosje was zoooo snel dus dat werd niks.
Maar het vosje was linksaf geslagen en ik wist dat de burcht rechts van mij lag. Dus ik wist ook dat hij op zeker terug zou komen om naar de burcht terug te gaan. Wachten dus... alweer, maar dat is niet erg, de dag duurt nog lang genoeg en in het huisje liggen de andere twee toch nog op een oor.
Na een kwartier/half uurtje begon het geritsel opnieuw en ik wist dat ik de kans moest pakken. Nu zat ik wel klaar. Maar op een afstand van een meter of 3-4 was het geluid van de sluiter van mijn camera toch al te afschrikwekkend voor het vosje... domme ik. Ik had een paar stappen naar achteren moeten doen, maar dan had ik weer geen zicht op zijn verstop plek en mij verplaatsen had geen zin dat zou hij zeker horen. Dus hup... klik klik klik... je ziet het vosje aankomen en meteen weer terug schieten. Maar ik hoorde geritsel op nog een andere plek, dichterbij nog. Verplaatsen kon echt niet meer want dan zouden ze sowieso schrikken.
Opnieuw wachten en proberen zo stil mogelijk te zijn om de vosjes niet te laten schrikken. Vosje nummer een schoot langs mij heen en rende naar de burcht. Maar vosje twee hoorde ik nog, die ging de andere kant op richting het bloemenveldje. Hoe mooi zou dat zijn een klein vosje tussen de bloemetjes in het ochtendlicht. Maar nee, dit kleintje had een ander plan en liep recht op mij af, de kortste weg naar de burcht. Hij had mij helemaal niet gezien. Nu moest ik dus in een split second kiezen. Een foto of een filmpje met mijn telefoon. Maar mijn telefoon zat in mijn broekzak dus dan moest ik bewegen. Dus ik koos voor de camera, maar hij was zo dichtbij dat scherpstellen bijna niet meer ging met mijn telelens. Dit is het moment waarop ik had moeten kiezen om gewoon niks te doen en te genieten van wat ik zag, maar dat deed ik niet. Ik schoot toch die foto. En floep vosje weg... Spijt van deze domme keuze, maar ik had dus maar een seconde om na te denken en dat zorgde voor deze onhandige keuze. Als de klik op 4 meter al te hard was dan was dat het zeker op 1 meter. Les voor de volgende keer of geluidloos een filmpje maken of gewoon niks doen.
De foto's zijn dus verre van perfecte plaatjes maar voor mij wel een geweldige ervaring erbij. Onbedoeld was ik voor de vosjes eigenlijk te dichtbij. Als er ooit een herkansing komt dan pak ik het anders aan.
Ik ben nog een half uurtje bij het poeltje gaan zitten om daar nog even door te fotograferen wetende dat de vosjes zich nu echt niet mee gingen laten zien. Maar wat een verrassing zeg op deze laatste ochtend in Toscane.
De libellenfoto's komen later wel trouwens!! Haha...
Reacties
Een reactie posten